Pamiętajmy też, że w Polsce nie ma ustawy o biegłych i tak naprawdę nie istnieje zawód biegłego. To ludzie z tak zwanej łapanki. Prokurator lub sąd wybiera dostępnego biegłego i prosi o opinię.
Z nienawiści do kobiet to zbiór ośmiu reportaży o sprawach, którymi żyła cała Polska. Podobnie jak w książce Polska odwraca oczy, Kopińska sięga po przypadki, które wstrząsnęły opinią publiczną, jednak nikt nie odważył się o nich opowiadać w taki sposób, w jaki robi to Kopińska - rzeczowo, chłodno i precyzyjnie.
Tytuł może być mylący - czytelnik nie powinien oczekiwać, że autorka będzie poruszała tylko i wyłącznie zdarzenia dotyczące kobiet, bo swoje miejsce znajdują tutaj także sprawy dotyczące mężczyzn.
Całość otwiera reportaż na temat Violetty Villas. Jednak nie jest to historia, do której przyzwyczailiśmy się dzięki mediom - tym razem opowiedziana zostaje z perspektywy dziecka. Syn Villas nie nawiązuje do tego, co było tak bardzo medialne - opiekunka próbująca przejąć majątek, dziesiątki zaniedbanych zwierząt - opowiada o tym, jak pamięta matkę, jaki wpływ jej kariera miała na jego dzieciństwo i jaką osobą była Villas.
Nie wygracie, to jest podpułkownik, prokurator, a w sądach nie chodzi o to, kto ma rację, tylko kto ma lepszego adwokata.
Bohaterami reportaży Kopińskiej są kobiety służące w wojsku i doświadczające molestowania seksualnego, osoby homoseksualne, które są odtrącane przez wspólnoty religijne, a które chcą i żyją w zgodzie z zasadami religijnymi. Zobaczymy w nich także obraz dyrektora więzienia, schizofrenika, który dokonał brutalnego morderstwa, a wcześniej przechodził wzorowo wszelkie kontrole psychiatryczne, chowanie trupów w szafach, które ma na celu utrzymywanie policyjnych statystyk na wysokim poziomie. Kopińska porusza też najbardziej szokujące opinię publiczną tematy - pedofilię ukrywaną przez duchowieństwo katolickie.
Mogę sobie załatwić rozgrzeszenie, znam wielu księży, którzy mi go udzielą. Oczywiście nie wskaż nazwisk. Geje, którzy znajdują się w środowisku kościelnym, widzą, do którego księdza pójść
To kolejna książka Kopińskiej, która potwierdza ułomności polskiego wymiaru sprawiedliwości, zamiatanie spraw pod dywan ze względu na znajomości i stanowiska osób dopuszczających się nadużyć względem innych, ale i pogłębiających się podziałów społecznych.
Mimo poruszania tematyki tej wagi, Kopińska sprawnie oddziela emocje od rzetelnego przedstawienia sytuacji - w doskonały sposób zadaje celne pytania, nie zahaczając przy tym o emocje, które są obecne w osobach zaangażowanych w sprawy, ale i w zwykłych obserwatorach. Nie ocenia, nie próbuje potwierdzać tez narzuconych przez osoby trzecie - do samego końca prowadzi bezstronną relację.
Z nienawiści do kobiet zawiera też pewną nowość - na ostatnich stronach pojawia się rozmowa z autorką, przeprowadzona przez Szymona Jadczaka. Nie jest to jednak typowy wywiad, z którego można dowiedzieć się kilku ciekawostek o Kopińskiej - jest to rozmowa, która przybliża czytelnikowi metody jej działania: jak zbiera materiały, ile czasu zajmuje jej napisanie reportażu, jak udaje jej się kontaktować z osobami na wysokich stanowiskach.
Bezsprzecznie jest to dobry zbiór reportaży, który nie pozostawia obojętnym, jednak nie sposób porównywać go z Polską odwracającą oczy. Odnoszę wrażenie, że tytuł całości jest przesadzony - zbyt mało w tej książce kobiet i, jakkolwiek to nie zabrzmi, zbyt mało tu nienawiści. Moim zdaniem pierwsza książka była bardziej angażująca - w tej są tylko angażujące momenty. Mimo to, warto przeczytać.
Ocena:
mo.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz