• Premiera 24 kwietnia 2019 roku •
Zauważyła, że Robert obserwuje ją bacznie, chcąc pewnie wyczuć, jakie wrażenie zrobił na niej jego dom. I - jakby strach nie był całkiem gotowy wypuścić ją ze swoich szponów - przemknęła jej przez głowę szalona myśl, że może to nie jest zwyczajny pokój, lecz pułapka, która miała wprowadzić ją w błąd, przekonać, że Robert jest normalnym człowiekiem, takim jak ona, podczas gdy w rzeczywistości pozostałe pomieszczenia były puste albo wypełnione trupami, porwanymi ludźmi, kajdanami czy inną makabrą.
Margot to dwudziestoletnia studentka, która dorabia sobie pracując w kinie. Pewnego dnia poznaje w nim Roberta, mężczyznę po trzydziestce. Nieudany żart ze strony dziewczyny, staje się początkiem dziwnej relacji - oboje opierają ją tylko i wyłącznie na komunikacji poprzez smsy. Po upływie kilku tygodni, Robert zaprasza ją na randkę, która okazuje się jednym wielkim nieporozumieniem, a mimo to, żadne z nich jej nie przerywa, a ich relacja toczy się dalej.
To właśnie Kociarz, tytułowe opowiadanie z książki napisanej przez Kristen Roupenian. Jednak to nie ono otwiera zbiór dwunastu krótkich historii. Przygodę z amerykańskim wydarzeniem literackim roku, rozpoczynamy od opowieści o zagubionym chłopaku i dwójce jego znajomych - parze, która postanawia przerwać swoją związkową rutynę i do swojego życia wprowadza pomieszkującego u nich przyjaciela. Jest także historia trójki przyjaciółek, które organizują wieczór panieński, mężczyzny, który wyjeżdża na misję humanitarną do Afryki, czy historia księżniczki, która nie umiała nikogo pokochać.
Powiedzieliśmy sobie, że słuchać, jak nasz przyjaciel uskarża się na okoliczności rozstania, to jak towarzyszyć alkoholikowi narzekającemu na kaca: owszem, wiemy, że cierpi, ale, na Boga, trudno zdobyć się na współczucie wobec kogoś, kto w tak nieiwelkim stopniu rozumie, gdzie tkwi źródło jego problemu.
Opowiadania Roupen traktują o kondycji współczesnych młodych i nieco starszych ludzi - poruszają tematykę seksualności, pożądania i miłości, ale też zahaczają o problematykę samotności, strachu i niezrozumienia. Większość z wydarzeń kreowanych przez autorkę dzieją się współcześnie i odnoszą się do zdobyczy technologicznych - telefonii komórkowej i Internetu, jednak główne role odgrywane są przez emocje - emocje w różnych odcieniach i w różnych kombinacjach. Świat kreowany w opowiadaniach jest zły, a ludźmi rządzą instynkty, które są siłą napędową.
W internecie nawiązują kontakt z całą grupą osób cierpiących na trudne do zdiagnozowania dolegliwości, ludzi, którzy ich wspierają i przesyłają listę życzliwych lekarzy długą na dwanaście stron. Znajdą rozwiązanie, choćby miało im to zająć całe życie.
Niestety historie są bardzo nierówne pod względem realizmu i samego pisarskiego poziomu. O ile bardzo dobrze czyta się opowiadania współczesne, chociażby tytułowego Kociarza, czy Niedobrego chłopca, to o tyle gorzej jest z takimi opowiadaniami jak Lustro, wiadro i kość udowa. Chociaż rozumiem zamysł autorki i wyłapuję zawarte w nich metafory, to jednak forma, która została im nadana, jest niezbyt udana.
Forma opowiadań pozwala na dozowanie czytania książki Roupenian, co w pewnych momentach jest bardzo przydatne - jest kilka mocniejszych pod względem wydźwięku opowieści, po których trzeba na chwilę zarzucić czytanie i dopowiedzieć sobie kilka wątków, ponieważ autorka nie tłumaczy wszystkiego wprost i pozostawia niedomówienia, które bardzo dobrze się tutaj sprawdzają, bo pozostawiają szersze pole do interpretacji dla czytelnika.
Ocena:
Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu MUZA.
mo.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz